De traditie van de orkestsymfonie is heel lang vooral het domein geweest van Duitse en Oostenrijkse componisten. Haydn, Mozart, Beethoven verhieven de symfonie tot het meest prestigieuze genre in de instrumentale muziek, en Mendelssohn, Schumann, Brahms, Bruckner en Mahler bouwden daarop voort. In de twintigste eeuw zijn nieuwe bijdragen aan de symfonische traditie vooral van buiten Duitsland
… afkomstig geweest, bijvoorbeeld uit Rusland. Toch hebben Duitse componisten zich niet volledig van het genre afgekeerd, zoals bijvoorbeeld blijkt uit deze cd met de Symphonie für großes Orchester van Friedhelm Döhl (1936). Hij studeerde piano en compositie, het laatste bij Fortner, en promoveerde op een dissertatie over Webern. Hij werkte sindsdien als compositiedocent in Düsseldorf en Lübeck, en schreef een tamelijk omvangrijk oeuvre met opera's, kamermuziek en een groot aantal orkestwerken. Met deze Symfonie wilde Döhl een soort samenvatting van zijn oeuvre geven. Het resultaat is een bijna een uur durend werk dat in zeven delen is verdeeld. Het centrale vierde deel, Lied, wordt zowel voorafgegaan als gevolgd door drie delen, die in een enigszins symmetrische betrekking tot elkaar staan. In het vijfde deel komt materiaal uit het derde terug, terwijl ook de hoekdelen, Introitus en Exodos, naar elkaar verwijzen. Het geheel heeft Mahleriaanse proporties en een dito atmosfeer, wellicht mede omdat Döhl het stuk als een persoonlijk getinte 'Bekenntnismusik' heeft geschreven, hetgeen volgens hem de kern vormt van de Duitse symfonische traditie. Het idioom verwijst eveneens naar de laat-romantiek en is over het geheel genomen wat conservatiever dan bijvoorbeeld dat van Rihm. Döhls magnum opus wordt hier uitgevoerd door het Philharmonisches Orchester der Hansestadt Lübeck onder leiding van Erich Wächter. (JvG)_meer
