Symphony No.5, "Lenore"

Na 1860 begon zich een duidelijke tweedeling af te tekenen onder Duitse componisten. Men schreef absolute muziek en hoorde dan bij het kamp van Brahms, of programmamuziek en werd dan bij de Neu-Deutsche Schule van Liszt ingedeeld. Joachim Raff (1822-1882) was een van de weinigen die zich aan deze tweedeling probeerde te onttrekken en aan zijn "Symfonie nr.5, op.177 'Lenore'" kan duidelijk worden… afgezien hoe hij een soort symfonisch compromis heeft geprobeerd te maken. Het werk heeft de traditionele vierdelige vorm, maar daarin heeft Raff een programmatische invulling gegoten, namelijk Bürger's ballade 'Lenore'. Het gedicht vertelt over het paar Wilhelm en Lenore. Zij worden in het eerste, respectievelijk het tweede deel geportretteerd. Wilhelm moet ten strijde trekken met het leger. Dit wordt in het martiale Scherzo verbeeld, het Trio daarvan schildert het afscheid. Als Wilhelm maar niet terugkeert, vervloekt Lenore hem in haar ongeduld. Dan verschijnt hij 's nachts aan haar. Hij neemt haar mee op een wilde rit en blijkt een geest te zijn en hij stort Lenore in een graf. Dit gedeelte is de inhoud van de finale. Raff was een veelschrijver, maar deze symfonie geldt terecht als een van zijn beste werken en aan deze uitvoering door het Philharmonia Orchestra met Yondani Butt valt dan ook veel genoegen te beleven. (JvG)_meer