Symphony no. 1 (1921) / symphony no. 2 (1933-34)

De Symfonie geldt als een ideale belichaming van de zogenaamde Weense klassieke stijl (Haydn, Mozart en Beethoven). ‘Klassieke stijl’ wil allerminst zeggen dat deze muziek koel en afstandelijk is. Licht en donker strijden hier met elkaar, om in een hogere orde met elkaar verzoend te worden. Hoogtepunten in het genre zijn de Londense Symfonieën van Haydn, de Jupiter-Symfonie van Mozart en de Negen Symfonieën van Beethoven. De latere symfonieën uit de romantiek vormen een tweestromenland. Mendelssohn, Schumann en Brahms hielden vast aan het traditionele stramien van Haydn en Mozart, terwijl Berlioz, Bruckner en Mahler de grenzen van de symfonische expressie steeds verder verlegden. meer