Cool jazz is een meestal door blanken gespeelde variant van bebop waarin de musici hun emoties wat meer onder controle probeerden te houden. De tempo’s waren lager dan bij bebop en er was (net als bij de swing) meer aandacht voor arrangementen en consonante klanken. De blanke pianist Lennie Tristano, een van de grote initiatoren van de cool jazz, wilde geen ritmische fratsen van de drummer maar een gelijkmatige puls waarover de blazers met bijna chirurgische precisie samenspeelden. Trompettist Miles Davis zette rond 1950 de toon voor een zachtere, subtielere manier van spelen met het uitbrengen van Birth of the Cool, muziek voor een 9-mansformatie die werd gearrangeerd door de blanke arrangeurs Gil Evans en Gerry Mulligan. Mulligan, een vermaard baritonsaxofonist, was samen met musici als Shorty Rogers en Art Pepper één van de belangrijkste exponenten van de west coast jazz, een aan de cool jazz verwante stijl die werd gespeeld door voornamelijk blanke muzikanten die werkten in de studio’s van California.
Zoals eenvoudig uit de naam is af te leiden, is kamermuziek muziek die in de intimiteit van een kamer of andere kleine ruimte uitgevoerd kan worden. Tegelijkertijd vallen solo-recitals weg: kamermuziek gaat altijd over samen muziek maken in kleine kring. Bovendien vervalt vocale muziek: dan kom je bij koormuziek of het lied terecht. Heel kort gezegd is kamermuziek dus instrumentale muziek voor twee tot tien musici. Onder kop ‘Diverse kamermuziekensembles’ vindt u dus cd’s met allerlei muziek die hieraan beantwoordt, van strijktrio’s, blaaskkwartetten en pianokwintetten tot het beroemde octet van Mendelssohn en de grote kamermuziekwerken van Spohr. De uitzondering is het strijkkwartet: dit genre hebben we op Muziekweb vanwege haar omvang apart gehouden.
