Zuid-Spaanse volksmuziek, die gekenmerkt wordt door complexe ritmes, ingenieus gitaarspel en aangrijpende zang. Geen enkele flamencoliefhebber zal genoegen nemen met bovenstaande definitie en gelijk hebben ze. Meer dan een combinatie van muziek en dans is flamenco een kunstvorm, die zo diep geworteld zit in de Spaanse cultuur, dat deze voor buitenstaanders moeilijk vatbaar is. Flamenco is ontstaan uit een fusie van zigeunermuziek, Sefardische Joden en Arabieren, die zich in de heuvels van de Zuid-Spaanse provincie Andalusië hadden gevestigd. Hoewel flamenco nauw verweven is met de zigeunercultuur (Spaans: gitanos), wordt deze inmiddels door een even groot aantal niet-zigeuners gespeeld. Flamenco uit zich in drie vormen: de dans, het lied en het gitaarspel. De artiesten streven ernaar 'duende' te bereiken, een soort extase waarin de artiest het publiek meeneemt. Voor de meeste Spanjaarden is Camarón de la Isla (1950-1992) onbetwistbaar de beste flamencozanger die het land gekend heeft. Hij werd begeleid door gitaargrootheden Paco de Lucia en later Tomatito. Vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw vormt flamenco vaak de basis voor experimenten met andere muziekstijlen. Ketama, Paco de Lucia en Ojos de Brujo wisten extra dimensies toe te voegen aan de oude overlevering. In Barcelona ontstond een simpelere variant: de rumba Catalana. De Gipsy Kings hebben deze vorm wereldwijd bekend gemaakt.
Algerijnse popmuziek, populair in Noord-Afrika en Frankrijk. De muziek die wij nu kennen als rai ontstond aan het begin van de twintigste eeuw in Oran. In deze Algerijnse havenstad zongen vrijgevochten vrouwen openlijk over het leven en de liefde, dit natuurlijk tot groot ongenoegen van zowel de politieke als de religieuze leiders. De nieuwe geluiden die vanuit het westen Oran bereikten - jazz, rock-'n-roll, soul - werden gretig opgenomen en verwerkt in de eigen muziek. Als in de jaren tachtig elektronische instrumenten gemeengoed zijn geworden, begint raï aan een grote opmars. De oosterse ritmes en melodieën, het westerse popgeluid en de vaak suggestieve teksten zorgen ervoor dat raï uitgroeide tot een van de populairste genres in Noord-Afrika. Ook over de grens, onder de Franse Algerijnen, slaat de muziek aan. De zangers en zangeressen zetten respectievelijk cheb of chaba (jong) voor hun naam, om zich te onderscheiden van traditionele zangers die zich sheik noemen. Cheb Mami en Cheb Khaled zijn waarschijnlijk de bekendste artiesten. Deze laatste scoorde in 1996 een nummer één hit in Frankrijk met het nummer Aisha. In Algerije zien religieuze fundamentalisten in de expliciete teksten een reden om veel raïzangers van het leven te beroven.