'Niet meer dan triviale deuntjes', zo reageert de een op Haydns muziek. Terwijl iemand anders juist geniet van die simpele gegevens, omdat ze de bouwstenen vormen van grootschalige symfonieën. De eerstgenoemde luisteraar heeft dan ook ongelijk. Als oefening zou hij het volgende kunnen proberen: luister naar het openingsdeel van de Symfonie nr. 98, en probeer dat ene motiefje van drie repeterende
… noten te volgen: pam, pam, pam. Dit motief is zo klein en wendbaar, dat het overal voor gebruikt kan worden: als afronding, als doorstart, of beide tegelijk. Waardoor dit multifunctionele gegeven een enorme energie mobiliseert, die de muziek tot het einde toe weet voort te drijven. Deze schitterende compilatie (opnames uit de jaren 1980-90) bevat slechts een selectie van de Londense symfonieën. Het voordeel van zo'n selectie is wel dat ook de symfonieën zonder bijnaam onder de aandacht worden gebracht. Zoals de genoemde nr. 98, waarvan het prachtige Adagio Cantabile mogelijk een reactie was op de dood van Mozart. Deze uitvoeringen hebben minder 'high spirits' dan die van Jochum of Davis. Dit doet aan de uitstraling echter niets af: Abbado weet zo mooi te schakeren, dat ook zijn aanpak een sterke indruk maakt. (HJ)meer