Le Paradis Perdu (1878) van Théodore Dubois (1837-1924) behoort tot de best bewaarde geheimen vanhet negentiende-eeuwse Franse oratorium. Op zich niet zo gek, want van het werk zijn alleen de vocalepartijen met pianobegeleiding overgeleverd. Toch wist de jonge componist Olivier Schmitt (1982) nagrondige studie het klavieruittreksel te instrumenteren voor een elfkoppig ensemble bestaande uit piano,
… blaaskwintet en strijkkwintet. Wellicht een merkwaardige bezetting, maar Dubois maakte van zijn meer bekende Les Sept Paroles Du Christ een soortgelijke bewerking voor koor en kamerensemble. Een buitengewoon sterk concept, want juist de finesses van de vocale partijen komen hierdoor goed tot hun recht (zoals het vlammende slotkoor van het tweede deel). Tevens is Schmitt zeer vindingrijk inhet voortdurend ontdekken van nieuwe klankmogelijkheden, alles uiteraard in de geest van de negentiendeeeuw. Alleen al de onbestemde schildering van de chaos in de introductie tot het eerste deel behoort tot de hoogtepunten van het werk. (JWvR)meer
