Zelfs in onze nieuwe eeuw, waarin de seriële muziek zo dood als een dodo lijkt, heeft Le Marteau Sans Maître nog niets van zijn charisma verloren. In deze klassieker uit 1955 liet Boulez overtuigend horen dát seriële muziek mogelijk is, zolang men de luisteraar maar weet te verleiden. Boulez was uiteraard schatplichtig aan Schönberg en Webern, maar hij had eveneens geluisterd naar de arabesken
… van Debussy en de ritmiek en vogelzang van Messiaen. Het succes van Le Marteau zal echter vooral te danken zijn geweest aan Boulez' geniale instrumentatiekunst, die, ondanks alle moderne middelen, iets zeer Oosters en archaïsch had. (HJ)meer
