Toen Schubert zelf eens probeerde zijn Wandererfantasie uit te voeren, vloog hij eruit in de finale. Daarop nam hij woedend de partituur, smeet hem weg en riep: “Dat laatste deel moet de duivel maar spelen.” Dit pianowerk uit 1822 is zonder twijfel het meest virtuoze dat Schubert ooit componeerde en daarmee een dankbare bijdrage aan het repertoire van concertpianisten. Zijn muziekhistorische
… roem dankt het echter aan zijn opzet. Globaal volgt het de vierdelige opzet van de sonate – een snel deel, een langzaam deel, gevolgd door scherzo en finale – maar Schubert knoopt alle delen aan elkaar en baseert ze op één enkel thema, ontnomen aan zijn lied “Der Wanderer”. Die originele vorm zou later de basis vormen van Liszts symfonische gedichten en vele andere composities. Men kan de voorkeur geven aan Schuberts impromptu’s of sonates, maar geen van zijn andere pianomuziek heeft zoveel invloed gehad als dit stuk. (JvG)meer
