(bron: wikipedia)SeattlePearl Jam is een Amerikaanse rockband uit Seattle. De band werd opgericht in 1990 en bestaat uit zanger en gitarist Eddie Vedder, bassist Jeff Ament, drummer Matt Cameron en de gitaristen Stone Gossard en Mike McCready. Sinds 2002 is...
meer
De Canadese rockzangeres Alanis Morissette heeft er al een carrière als nationale tienerster op zitten als ze met haar eerste mondiale release Jagged Little Pill wereldwijd doorbreekt. Op dat album laat Morissette alle schaamte varen en schreeuwt de frustraties van zich af in soms pijnlijk intieme maar altijd pakkende songs. Er worden maar liefst vier hits (You Oughta Know, Ironic, You Learn en Hand In My Pocket) van getrokken en de plaat is de soundtrack van iedere adolescent die opgroeit in de jaren negentig. De albums die volgen kunnen het succes niet evenaren en langzaam lijkt bij Morissette het heilige vuur te verdwijnen. Haar vijfde cd Flavors Of Entanglement (2008) wordt voor kennisgeving aangenomen en alleen door haar trouwste fans aangeschaft.
In de jaren negentig baarde Rage Against The Machine opzien met een mix van hip-hop, metal en hardcore. De groep moest het vooral hebben van de maatschappijkritische teksten van zanger Zach de la Rocha en de inventieve licks van gitartist Tom Morello. De la Rocha verliet de groep rond het verschijnen van hun vierde plaat Renegades (2000), een album met covers. De rest ging samen met Chris Cornell (ex-Soundgarden) verder als Audioslave. Sinds 2007 is Rage Against The Machine af en toe actief als liveband.
Net als The Band liet Neil Young zijn Canadese wortels achter zich. Hij creëerde een geluid dat was geworteld in Amerikaanse folk en country en mixte dat met visionaire, poëtische rock, in Buffalo Springfield en op zijn soloalbums. Hij speelde de rol van het cruciale ‘vierde wiel aan de wagen’ in Crosby, Stills, Nash & Young, maar bleek uiteindelijk te individualistisch om binnen een groepsdemocratie te functioneren. Het gruizige, elektrische geweld in zijn werk met Crazy Horse staat in contrast met Youngs meer op folk en blues gebaseerde werk. Het bleek een sleutelinvloed te zijn op het grungegeluid van Seattle en Young nam zelfs een livealbum op met Pearl Jam als zijn begeleidingsband. Door de jaren heen heeft hij altijd zijn rusteloze muze gevolgd, van rockabilly tot synthipop tot big band blues, maar hij bleef altijd klinken als Neil Young.
Heavy metal leek in het midden van de jaren negentig zijn mainstream-populariteit te verliezen maar Korn blies het genre weer nieuw leven in. De combinatie van furieuze raps, schreeuwzang en explosieve gitaarriffs leverde de groep een eindeloze rij imitators op. In de late jaren negentig groeiden deze rapmetalpioniers uit tot één van de grootste rockbands van Amerika.
Wereldwijd staat het Engelse Black Sabbath bekend als dé belichaming van heavy metal. De band wist in de jaren zeventig de aandacht te trekken met een loodzware brij van monumentale gitaarriffs, eindetijdsvisioenen en op horrorfilms geïnspireerde teksten. Nadat frontman
Ozzy Osbourne in 1979 succesvol als soloartiest verderging, trok het overgebleven trio onvermoeibaar verder met een aantal vervangers, onder wie
Rainbow’s
Ronnie James Dio. In 1997 organiseerde Ozzy met zijn voormalige bandmaten een veelbesproken reünie, wat uiteindelijk in 2013 leidde tot de comebackplaat
13.
Bush was in 1994 het Engelse antwoord op de Amerikaanse grunge van Nirvana en Pearl Jam. De band rond zanger Gavin Rossdale bediende zich, vooral in haar beginperiode, van dezelfde stijlkenmerken als deze bands, hetgeen ze op forse kritiek in de pers kwam te staan. Na een deels gelukte samenwerking met producer Steve Albini en een korte flirt met electronische ritmes, klinkt Bush in de 21ste eeuw als een ouderwetse gitaarband en geldt de groep als één van de weinigen, die het zelfdestructieve grungetijdperk heeft overleefd. (MS)
In de jaren negentig groeide Oasis uit tot een fenomeen in hun thuisland Engeland. Daarmee stapte de band in de voetsporen van hun idolen The Beatles. Ook muzikaal waren de ‘Fab Four’ een belangrijke inspiratiebron, al voegde Oasis daar de stevige gitaren van The Who en de sneer van The Sex Pistols aan toe. Oasis vormde de voorhoede van de Britpop en inspireerde op haar beurt weer veel bands. Terwijl gitarist, songsmid en bandleider Noel Gallagher verschillende klassieke popsongs schreef, richtte de pers zich vooral op de tumultueuze handel en wandel van zijn jongere broer, leadzanger Liam. De constant ruziënde broers dreigden de band meerdere malen op te blazen. Ondanks al deze strubbelingen bleven de broers bij elkaar. De latere albums, geschreven in een periode van bezettingswisselingen, werden minder goed ontvangen dan de eerste twee. Desondanks werden ook van die platen miljoenen exemplaren verkocht.
(bron: wikipedia)Myra Ellen (Tori) Amos (Newton (North Carolina), 22 augustus 1963) is een Amerikaanse singer-songwriter en klassiek geschoolde pianiste. Begin jaren negentig breekt ze door met haar solo debuutalbum Little Earthquakes. Terugkerende thema’s in haar nummers zijn seksualiteit, politiek, mythologie, moederschap, feminisme en religie. Amos werd bekend in de jaren negentig en verkocht meer dan 20 miljoen cd's. In Nederland zijn haar bekendste nummers Cornflake Girl en Winter. In de VS is 'A Sorta Fairytale' haar grootste hit.
Amos is, sinds... meer
Met hemelbestormende en idealistische rocksongs boden de Manic Street Preachers uit Wales een welkom tegenwicht aan de a-politieke en zelfgenoegzame Britpopbands van de jaren negentig. De eerste periode van hun carrière kenmerkte zich door ‘larger than life’ thema’s, zoals verwoord in de klassieke roadsong Motorcycle Emptiness. Daarnaast raakten de bandleden niet zelden verwikkeld in bizarre schandaaltjes. Na de mysterieuze verdwijning van gitarist Richey Edwards, die tot op heden niet is opgehelderd, besloot de band tot een doorstart die ze in muzikaal rustiger vaarwater bracht. Dat leverde met de als vanouds politiek betrokken single If You Tolerate This Your Children Will Be Next hun eerste nummer één single in hun thuisland op.
Al vierden Oasis en Blur uiteindelijk de grootste successen, zonder het voorwerk van Suede was er misschien nooit een britpopstroming ontstaan. Met de latere zangeres van Elastica (Justine Frischmann) en stergitarist Bernard Butler nog in de gelederen, stookte Suede aan het begin van de jaren negentig het vuurtje op. Singles als Animal Nitrat, Metal Mickey en het titelloze debuutalbum volgden in 1993. De Engelse pers kreeg, enkele jaren na de grunge-explosie van Nirvana, weer oog voor bands van eigen bodem en een heuse hype rond britpop was een feit. Suede liet zich inspireren door de cynische popliedjes van The Smiths, terwijl bij frontman Brett Anderson de androgyne uitstraling van David Bowie zijn invloed niet had gemist. Terwijl de Britpop van Oasis, Blur en Pulp een opgeruimd karakter had, ontwikkelde Suede zich in tegenovergestelde richting. Het donkere Dog Man Star (1994) flopte in commercieel opzicht maar was een artistieke triomf, zeker als men bedenkt dat gitarist Butler de groep tijdens de opnames verliet. Het geluid ontwikkelde zich op Coming Up (1996) en Head Music (1999) steeds verder in elektronische richting, waardoor de fans van het eerste uur (zeker in Nederland) dreigden af te haken. Met A New Morning (2002) leverde Suede voor het eerst sinds jaren weer eens een optimistisch popalbum af, waarop de groepsleden bewezen dat ze na alle problemen in hun roerige bestaan - zo overleefde Anderson een serieuze drugsverslaving - alleen maar sterker uit de strijd zijn gekomen. (MS)
