Plots waren ze daar: vier straatschoffies uit Manchester met een weergaloze debuutplaat die de tijdsgeest wist te vangen. Het titelloze debuut van The Stone Roses kwam uit in 1989, een tijd dat indierockers en ravers elkaar, onder invloed van xtc, ook muzikaal vonden. The Stone Roses leunden sterk op de Britse sixtiespop, maar ook invloeden uit rave (met name in hun prijsnummer Fool’s Gold) doken op. Helaas slaagde het kwartet er nooit om hun debuut te evenaren en in 1996 viel de groep uit elkaar. Zanger Ian Brown ging solo verder, gitarist John Squire richtte The Seahorses op terwijl bassist Mani naar Primal Scream verkaste. Hoezeer de status van de groep met de jaren was gegroeid bleek wel uit de aandacht voor hun reünieconcerten in Manchester (zomer 2012) waar zo’n 150.000 dolenthousiaste Britten op afkwamen.
meerNa een lange aanloopfase in de underground van San Francisco brak Faith No More in 1990 naar een breed publiek waar ze bekend werd met de hits Epic en I’m Easy. De muziek van Faith No More is een kruising van metal, indierock en funk. Soms maakte de band zelfs uitstapjes naar country, jazz en easy listening. Frontman Mike Patton is een veelzijdige zanger, die zowel kan kan croonen als brullen. In 1998 werd de band ontbonden, maar in 2009 kwam de band samen voor een reünie die eindelijk ook de sterke comebackplaat Sol Invictus (2015) opleverde.
In de muziek van Smashing Pumpkins gaat alternative rock een wonderlijk huwelijk aan met de pompeuze stadionrock uit de jaren zeventig. Frontman en gitarist Billy Corgan wist nummers te componeren waarin moeiteloos invloeden van zowel Cure als Boston en Queen als Jane’s Addiction doorklonken. Hiermee groeiden de Pumpkins uit tot een van de grootste rockbands van de jaren negentig. Kort na dit decennium ontbond Corgan de groep maar begin 2007 was de zanger/gitarist weer terug op het oude front. Eerst bijgestaan door drummer Jimmy Chamberlin, maar hierna als enig origineel Smashing Pumpkins-lid en tal van sessiemuzikanten.
Deze groep uit Athens creëerde eigenhandig hét geluid van de jaren tachtig, met een mix van het typerende ritme van The Velvet Underground, het jengelende Rickenbacker-gitaarspel van The Byrds en hun eigen charismatisch vage zang. Veel bands volgden hun voorbeeld. Maar zelfs toen het R.E.M.-geluid de norm werd binnen het lucratieve “alternative rock”-genre weigerde de groep stil te blijven staan. De band bleef veranderen en zich ontwikkelen, zonder ooit hun undergroundprincipes los te laten. Op de één of andere manier werden ze in de loop der tijd supersterren, maar ook dit veranderde hun overgave aan hun muziek niet. In 1997 verliet drummer Bill Berry de groep, maar Michael Stipe, Peter Buck en Mike Mills bleven volharden, ondanks zijn afwezigheid. In september 2011 werd de band opgeheven..
Als één van de weinige bands van haar generatie weet Live het grote gebaar terug te brengen in de popmuziek. Door deze kwaliteit wordt Live vaak vergeleken met U2, al heeft de band muzikaal meer weg van REM en de Beatles. Het vermogen grote massa's te bespelen maakt de groep tot de ideale festivalband. Zanger en songschrijver Ed Kowalczyk schrijft meeslepende rocksongs met als belangrijkste doel het publiek te inspireren. Deze bijna messiaanse aspiraties maken hem een makkelijk doelwit voor de critici. Feit is dat een goed concert van Live een bijna spirituele ervaring is. Het publiek draagt Live ondanks de kritiek op handen, waardoor een plek op Pinkpop 2002 meer dan terecht is. Daarnaast staat de band geprogrammeerd op zowel de edities 2002 als 2003 van Lowlands. (MS)
Aanvankelijk was Green Day één van de vele punkrockgroepen in Californië, maar met hun derde album Dookie (1994) wist de groep een goudader aan te slaan. De groep verkocht alleen in de VS al tien miljoen stuks van het album en wist zelfs top-40 hits (Basket Case) te scoren. Het maakte de groep tot mikpunt van mensen die commercieel succes niet ‘punk’ vonden. Green Day trok haar eigen plan en rekte de grenzen van punkrock steeds verder op, onder meer door de ‘punk rock opera’ Boulevard Of Broken Dreams te componeren. Toch verloor de groep niet al haar wilde haren: het album American Idiot was een geïnspireerde aanklacht tegen het afbraakbeleid van George W Bush.
Met briljante nummers (en dito videoclips) als Buddy Holly, Island In The Sun en Pork & Beans weet powerpopband Weezer een groot publiek aan te spreken. De nerds onder leiding van geniale gek Rivers Cuomo danken hun status vooral aan hun eerste twee albums: The Blue Album (eigenlijk titelloos) uit 1994 en Pinkerton uit 1996. Latere albums wisselen enorm in kwaliteit, maar staan steevast garant voor een paar heerlijk zonnige nummers die doen denken aan een kruising tussen de Beach Boys en de Pixies.
Met hemelbestormende en idealistische rocksongs boden de Manic Street Preachers uit Wales een welkom tegenwicht aan de a-politieke en zelfgenoegzame Britpopbands van de jaren negentig. De eerste periode van hun carrière kenmerkte zich door ‘larger than life’ thema’s, zoals verwoord in de klassieke roadsong Motorcycle Emptiness. Daarnaast raakten de bandleden niet zelden verwikkeld in bizarre schandaaltjes. Na de mysterieuze verdwijning van gitarist Richey Edwards, die tot op heden niet is opgehelderd, besloot de band tot een doorstart die ze in muzikaal rustiger vaarwater bracht. Dat leverde met de als vanouds politiek betrokken single If You Tolerate This Your Children Will Be Next hun eerste nummer één single in hun thuisland op.
Radiohead bestormde de Britpopscene in de vroege jaren negentig met hun luidruchtige, post-U2 versie van gitaarrock, met de hit Creep als eerste hoogtepunt. Vervolgens ontwikkelden zij hun schrijf- en productievaardigheden op The Bends en bereikten een iconische status met hun doorbraakalbum OK Computer. Dankzij hen werd artrock weer cool. De wispelturige groep wachtte drie jaar met een opvolger. Het werd een scherpe bocht naar links, vol ambient elektronica en aan Can refererende klankdeconstructies. Ook de daaropvolgende albums en soloprojecten gingen verder in deze richting. De verbindende factor gedurende al deze bandfases bleef de intense, wanhopige stem van Thom Yorke.
Urban Dance Squad, dat aanvankelijk bedoeld was als een bandje om gezellig in te jammen, groeide al snel uit tot een ware undergroundsensatie. De soepele wijze waarop de groep rock, funk en rap mengde was ongekend, zeker in het Nederland van de late jaren tachtig. Sleutelfiguren waren gitarist René van Barneveld (bijnaam: Tres Manos) en rapper Rude Boy Remmington. Ook de aanwezigheid van een turntablist (DJ DNA) was opzienbarend. De groep brak met hun debuutalbum Mental Floss For The Globe op bescheiden schaal door in de Verenigde Staten. In ieder geval genoeg om als blauwdruk te dienen voor het geluid van Rage Against The Machine. Latere albums van de groep zijn zeker de moeite waard, maar de band weet de grote (en door velen ook verwachte) internationale doorbraak uiteindelijk niet voor elkaar te boksen. De groep valt in 2000 uit elkaar. Rude Boy duikt later op in League Of X-O Gentlemen.
De rockscene in de jaren tachtig van Los Angeles zal wel voor altijd geassocieerd blijven met glam-metal door mooie jongens. Toch ontstond daar ook Guns 'N Roses, een van de meest directe, straatwijze en controversiële bands van hun tijd. De wortels van Axl Rose en zijn club lagen bij The Stones, Aerosmith en The New York Dolls, maar zij voegden er een randje popmetal aan toe dat hen gigantisch succes bracht. De band werd sterk bekritiseerd voor hun politiek incorrecte houding, en verloor één voor één zijn originele leden, totdat eind jaren negentig Rose als enige was overgebleven. Het vierde album van de band, Chinese Democracy, was aangekondigd voor 1999 maar in de jaren die volgden werd nooit een officiële releasedatum vastgelegd. Pas in november 2008 konden fans hun hart ophalen toen de diverse plaat eindelijk werd uitgebracht.
