Van hippie naar bona fide rockster, zo zou je de carriere van Lenny Kravitz kunnen omschrijven. Op zijn debuut Let Love Rule, dat hij in zijn ééntje in elkaar knutselde, overheerste religieuze thema's en kwetsbare liefdesliedjes aan zijn toenmalige verloofde Lisa Bonet. In zijn muziek spreekt dan al een sterke voorkeur voor het jaren zeventig rockgeluid van Led Zeppelin en de soloplaten van John Lennon. Later legde Kravitz zich meer en meer toe op het perfectioneren van zijn imago als onaantastbare rocker. Zijn platen gingen steeds meer op elkaar lijken maar er stonden altijd wel één of meer ijzersterke singles op. Zijn in 2000 uitgebrachte Best Of album maakte duidelijk dat Kravitz langzaam is uitgegroeid tot één van de grootste sterren van zijn tijd. Als producer werkte hij in de loop van zijn carriere met de meest uiteenlopende popsterren, van Vanessa Paradis tot Mick Jagger. De albums Lenny (2001) en Baptism (2004) zijn vertrouwd klinkende, solide rockplaten.
Al vierden Oasis en Blur uiteindelijk de grootste successen, zonder het voorwerk van Suede was er misschien nooit een britpopstroming ontstaan. Met de latere zangeres van Elastica (Justine Frischmann) en stergitarist Bernard Butler nog in de gelederen, stookte Suede aan het begin van de jaren negentig het vuurtje op. Singles als Animal Nitrat, Metal Mickey en het titelloze debuutalbum volgden in 1993. De Engelse pers kreeg, enkele jaren na de grunge-explosie van Nirvana, weer oog voor bands van eigen bodem en een heuse hype rond britpop was een feit. Suede liet zich inspireren door de cynische popliedjes van The Smiths, terwijl bij frontman Brett Anderson de androgyne uitstraling van David Bowie zijn invloed niet had gemist. Terwijl de Britpop van Oasis, Blur en Pulp een opgeruimd karakter had, ontwikkelde Suede zich in tegenovergestelde richting. Het donkere Dog Man Star (1994) flopte in commercieel opzicht maar was een artistieke triomf, zeker als men bedenkt dat gitarist Butler de groep tijdens de opnames verliet. Het geluid ontwikkelde zich op Coming Up (1996) en Head Music (1999) steeds verder in elektronische richting, waardoor de fans van het eerste uur (zeker in Nederland) dreigden af te haken. Met A New Morning (2002) leverde Suede voor het eerst sinds jaren weer eens een optimistisch popalbum af, waarop de groepsleden bewezen dat ze na alle problemen in hun roerige bestaan - zo overleefde Anderson een serieuze drugsverslaving - alleen maar sterker uit de strijd zijn gekomen. (MS)
(bron: wikipedia)Depeche Mode (DM) is een Britse band die elektronische muziek maakt. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band verscheidene hits, waaronder People Are People, Just Can't Get Enough en Enjoy the Silence. De naam van de band komt van een Frans modetijdschrift, Dépêche mode, wat "modenieuws" betekent.
De huidige leden van de groep zijn:
Tourleden zijn:
Oud-leden zijn onder anderen:
In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje genaamd No Romance... meer
(bron: wikipedia)The Lemonheads is een alternatieve rockband uit de Verenigde Staten.
De band werd in 1986 opgericht als schoolband. De band was redelijk populair tussen 1992 en 1997 met als bekendste singles It's a Shame about Ray, Mrs. Robinson en Big Gay Heart. In 1998 ging de band uit elkaar maar kwam in 2005 weer bij elkaar.
Lemonheads meer
In 1994 leek het trio Therapy? minstens zo groot te worden als Nirvana. Het tweede album Troublegum stond vol met melodieuze, alternatieve metal die vooral in Groot-Brittannië een breed publiek aansprak. De groep was vijf jaar eerder opgericht in Noord-Ierland door zanger/gitarist Andy Cairns. In Nederland is Therapy? vooral bekend van de ‘moordballade’ Diane waarmee de groep in 1995 een onverwachte top-40 hit scoorde. Na het vertrek van drummer Fyfe Ewing (in 1996) besluit de groep het rustiger aan te doen en bewust minder toegankelijke muziek te schrijven. Het werkt, want Therapy? is vijfentwintig jaar na de oprichting nog altijd een vaste waarde in de underground met een trouwe schare fans.
Engelse rockgroep rond zanger Ian Astbury en gitarist Billy Duffy. De band werd in 1981 opgericht in Bradford onder de naam The Southern Death Cult. Aanvankelijk speelde de groep postpunk maar schoof steeds meer op in de richting van een stevig Amerikaans rockgeluid. In Nederland scoorde de groep een paar bescheiden hits (She Sells Sanctuary en Love Removal Machine) maar de groep maakte vooral indruk op Pinkpop waar ze in 1992 als afsluitende act net zo lang doorspeelden totdat Pinkpop-baas Jan Smeets eigenhandig de stekkers uit de versterkers trok. Ondanks de soms explosieve relatie tussen Duffy en Astbury, blijkt de groep een opvallend lange adem te hebben. Ook de albums die de groep in de 21e eeuw uitbrengt zijn zeker de moeite waard.
(bron: wikipedia)Belly is een alternatieve Amerikaanse rockband uit Boston, opgericht in 1991 door Tanya Donelly. Hun platenlabels waren Sire Records, Reprise Records en 4AD.
Belly stond in 1995 op het voorprogramma van de Europese tournee van REM. In 1996 stopte de band. Donelly is daarna solo verdergegaan. In februari 2016, twintig jaar nadat de band stopte, kondigde de band een reünietour aan voor de zomer van 2016, vooralsnog alleen in Amerika en Groot-Brittannië. De tour begon op 15 juli 2016... meer
De wereld leerde Steven Patrick Morrissey (Manchester, 1959) kennen als de zanger van The Smiths. Met die groep verwierf hij in de jaren tachtig een cultstatus onder liefhebbers van indierock. De romantische intellectueel Morrissey was het boegbeeld van de band. Nadat de groep in 1987 uit elkaar valt, gaat Morrissey solo verder. Vooral in Engeland blijft de zanger het goed doen, ondanks de soms wisselende kwaliteit van zijn werk. Morrissey is één van de meest uitgesproken artiesten in Groot-Brittannië en zijn verbale aanvallen op het koningshuis, politici en de vleesindustrie zijn minstens zo creatief verwoord als zijn unieke poëtische songteksten.
Radiohead bestormde de Britpopscene in de vroege jaren negentig met hun luidruchtige, post-U2 versie van gitaarrock, met de hit Creep als eerste hoogtepunt. Vervolgens ontwikkelden zij hun schrijf- en productievaardigheden op The Bends en bereikten een iconische status met hun doorbraakalbum OK Computer. Dankzij hen werd artrock weer cool. De wispelturige groep wachtte drie jaar met een opvolger. Het werd een scherpe bocht naar links, vol ambient elektronica en aan Can refererende klankdeconstructies. Ook de daaropvolgende albums en soloprojecten gingen verder in deze richting. De verbindende factor gedurende al deze bandfases bleef de intense, wanhopige stem van Thom Yorke.
Na een lange aanloopfase in de underground van San Francisco brak Faith No More in 1990 naar een breed publiek waar ze bekend werd met de hits Epic en I’m Easy. De muziek van Faith No More is een kruising van metal, indierock en funk. Soms maakte de band zelfs uitstapjes naar country, jazz en easy listening. Frontman Mike Patton is een veelzijdige zanger, die zowel kan kan croonen als brullen. In 1998 werd de band ontbonden, maar in 2009 kwam de band samen voor een reünie die eindelijk ook de sterke comebackplaat Sol Invictus (2015) opleverde.