Het verhaal van Fleetwood Mac is er een van eindeloze wijzigingen in stijl en bezetting. In de jaren zestig waren ze, onder leiding van Peter Green en Mick Fleetwood, een van de meest originele Britse bluesbands. Later groeiden ze uit tot leveranciers van een gepolijst, meesterlijk LA popgeluid, waarmee ze in de jaren zeventig de Amerikaanse ether veroverden. Hun meest succesvolle album, Rumours uit 1977 – dat werd gemaakt door de bekendste bezetting van de groep: Fleetwood, John McVie, Christine McVie, Lindsey Buckingham en Stevie Nicks – is een van de bestverkochte albums aller tijden. Hoewel ze er nooit echt in slaagden dat succes te evenaren, bleef de band tijdens de drie decennia die volgden op onregelmatige basis toeren en platen opnemen, in verschillende samenstellingen.
The Who denderde midden jaren zestig met jeugdige arrogantie de popwereld binnen. Ook toen het Londense kwartet zich later waagde aan rockopera's als Tommy en Quadrophenia bleef die vurigheid een kenmerk van de groep. De molenwiekende gitarist Pete Townshend en Keith Moons bovenmenselijke drumspel waren de meest in het oor springende kenmerken van The Who's rockgeluid. In combinatie met de intrigerende baslijnen van John Entwistle en Roger Daltreys oerschreeuw schiep de groep een uniek geluid. De groepsleden hervonden elkaar op onregelmatige basis, ook nadat Moon in 1978 overleed aan de gevolgen van een alcoholvergiftiging. In 2006 brachten Daltrey en Townshend Endless Wire uit, het eerste The Who-album in 25 jaar, een wapenfeit waar nog maar weinigen op hadden durven hopen.
Hoewel The Yardbirds niet hetzelfde succes boekten als enkele van hun muzikale generatiegenoten (The Stones, The Animals, The Who), had de groep wel een aantal muzikanten aan boord die later op eigen kracht veel bekender werden. Zo speelden Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page (Led Zeppelin) allemaal ooit in The Yardbirds. De groep werd in 1962 opgericht in een Londense buitenwijk. De groep scoort in 1965/66 ook een aantal hits in Nederland, maar geen van de nummers weet de tand des tijds te weerstaan. In 1968 valt de groep uit elkaar en ging zanger Keith Relf verder met de folkrockgroep Renaissance. Vanaf 2003 zet ritmegitarist Chris Dreja een nieuwe incarnatie van The Yardbirds, zonder Relf want die overleed al in 1976.
Thin Lizzy was in de jaren zeventig de eerste succesvolle Ierse hardrockband. Met een eigentijdse combinatie van Ierse wortels, tienerrebellie en working-class frustraties werkte de groep gedurende dit decennium aan een wilde reputatie, zowel op als naast het podium. De stoere – Bruce Springsteen meets Jimi Hendrix - stem van de Afro-Ierse zanger/bassist Phil Lynott was hiervoor het perfecte medium, ondersteund door hoekige powerchords en dubbelloops gitaarharmonieën. De groep brak na een trage start door in 1976 met The Boys Are Back In Town en het titelnummer van Jailbreak. Een zekere commerciële en artistieke neergang in de jaren tachtig eindigde met een afscheidstournee in 1983 en de drugsgerelateerde dood van Lynott in 1986.
John Mayall is de aartsvader van Britse blues. Mayall (Macclesfield 1933) was één van de eerste blanken die zich zou toeleggen op de blues en hij bleef het genre zijn hele leven trouw. Mayall vervulde een sleutelrol, want door zijn missiewerk kwam een generatie van jonge Britse muzikanten in aanraking met de blues. Deze generatie veranderde het poplandschap voorgoed. Mayall had ook een goede neus voor talent. Eric Clapton en Jack Bruce (Cream), Peter Green, Mick Fleetwood en John McVie (Fleetwood Mac) en Walter Trout leerden het vak in zijn begeleidingsband The Bluesbrakers. John Mayall treedt nog altijd veel op.
Al vier decennia houdt Eric Clapton de erfenis van de Britse blues levend in de mainstream rock. Vanaf zijn tijd bij de Yardbirds en John Mayall, gedurende zijn periode als gitaargod bij Cream en Blind Faith en uiteindelijk ook op zijn kalmere soloalbums, bewees Clapton een van de succesvolste rockmuzikanten te zijn. Vanwege zijn supersterrenstatus als gitarist dook Clapton op naast de grootste acts van de twintigste eeuw. Zo speelde hij de solo op While My Guitar Gently Weeps van The Beatles, speelde hij mee tijdens The Bands Last Waltz en nam hij een album op met B.B. King. ‘Slowhand’ overwon veel persoonlijke tegenslagen en kan inmiddels terugkijken op een lange en productieve loopbaan.
Vanaf hun eerste dagen als huisband van Andy Warhols Exploding Plastic Inevitable was The Velvet Underground het tegenovergestelde van de optimistische Flower Power beweging, eind jaren zestig. Lou Reeds decadente teksten en stug klinkende vocalen vielen perfect samen met de monotone drone-pop van de groep. De toevoeging van goth-chanteuse Nico op hun eerste plaat versterkte alleen maar VU’s donker omsluierde mystiek. De invloed op punkverwante stijlen - van hun mengsel van straatpoëzie, avant-garde experimenten en rauwe rock ‘n’ roll - is onweerlegbaar. Er wordt wel gezegd dat niet veel mensen naar hun vroege platen luisterden, maar dat degenen die dat wel deden veelal daarna eigen bands oprichtten.
(bron: wikipedia)Mick Ronson (Hull, 26 mei 1946 – Londen, 29 april 1993) was een Engelse gitarist en muziekproducent die bekendheid verwierf als gitarist van David Bowie en in diens Ziggy Stardust-periode lid was van zijn begeleidingsband The Spiders from Mars.
Artiesten van wie Ronson albums produceerde waren onder meer Lou Reed, Morrissey, Ellen Foley, Dalbello en Fatal Flowers.
Hij is als gitarist onder andere bekend van Lou Reeds Transformer (1972), Bowies Spiders from Mars-tournee (1973), Mott the Hoople (1973-1974) en later... meer
(bron: wikipedia)Peter Green, geboren als Peter Allen Greenbaum (East End, Londen, 29 oktober 1946 – Canvey Island, 25 juli 2020) was een Brits gitarist, vooral bekend geworden als oprichter van Fleetwood Mac. Bekende nummers zijn "Need Your Love So Bad", "The Green Manalishi", "Albatross" en "Oh Well".
De gitaar "Greeny" (die zoals het verhaal gaat foutief uit de fabriek gewonden pick-ups bevatte) zorgen voor een sound die bij de stijl van Green past.
Op tienjarige leeftijd kreeg hij een akoestische Spaanse... meer
