(bron: wikipedia)Declan Patrick MacManus (Paddington (Londen), 25 augustus 1954), beter bekend als Elvis Costello, is een Brits muzikant, zanger en liedjesschrijver van Ierse afkomst. Zijn voornaam is afkomstig van Elvis Presley; zijn achternaam komt van de artiestennaam van zijn vader, Day Costello.
Costello werkte midden jaren zeventig als computerprogrammeur en trad in folkclubs op als D.P. Costello en was daarmee een vroeg lid van de pubrockscene in Londen.
In 1977 verscheen zijn eerste album, My Aim Is True, dat nog werd... meer
Als Robert Plant na het uiteengaan van Led Zeppelin nooit meer een noot had gezongen, zou hij nog altijd de geschiedenis in zijn gegaan als één van de grootste rockzangers aller tijden. Zijn gezonde productiviteit in zijn post-Zeppelin solocarrière is het bewijs van een eigen artistieke visie. Toegegeven, Plants eerste platen aan het begin van de jaren tachtig lagen nog dicht bij Led Zeppelin, maar ten tijde van Shaken ’n Stirred (1985) had hij meer gemeen met Peter Gabriel dan met jaren zeventig bluesrock. In een uitstapje met The Honeydrippers verkende Plant zijn liefde voor rock & roll uit de jaren vijftig. In de 21ste eeuw verkende hij rootsmuziek uit verschillende windstreken. Op het voor een Grammy genomineerde album Dreamland (2002) blies hij nummers van The Youngbloods en Tim Buckley nieuw leven in. Vijf jaar later verrast hij met het intieme album Raising Sand, een duetplaat met bluegrass-icoon Alison Krauss.
Queen belichaamde de glamrock van de jaren zeventig, door heavy riffs en complexe vocale harmonieën te combineren met een androgyn imago. De operastem van Freddie Mercury en de gitaar van Brian May werden daarbij eindeloos overgedubd om pompeuze rock te creëren, in de meest grootse zin van het woord. In de jaren tachtig ontpopte Queen zich als een band met een scherpe neus voor hits, die meer op keyboards leunden. Als live-act maakte de groep veel indruk, waaronder een legendarisch concert tijdens Live Aid in 1985.
Nadat Mercury in 1991 overleed aan de gevolgen van aids, trok het overgebleven trio zich een tijd terug. Tegen het einde van 2004 verenigden May en drummer Roger Taylor zich met zanger Paul Rodgers (Free/Bad Company). Later werkte het duo live ook met andere vocalisten.
The Clash was één van de eerste en meest belangrijke Britse punkbands. In de jaren zeventig waren zij ‘The Beatles’ van die tijd, zoals The Sex Pistols ‘The Rolling Stones’ waren. Ze wisten hun geluid te verrijken met de door hen geliefde rootsmuziek – reggae, rockabilly, soul, blues – zonder ooit ver weg te raken van hun punkwortels en politieke betrokkenheid. Hun mijlpaal, het dubbelalbum London Calling uit 1979, geldt als één van de beste werkstukken uit het rocktijdperk van na The Beatles. Mick Jones, Paul Simonon en Joe Strummer startten alle drie nieuwe projecten na The Clash (Big Audio Dynamite, Havana 3 AM, Strummers soloalbums). Plannen voor een reünie, bij hun inwijding in de Rock & Roll Hall of Fame, werden in de kiem gesmoord door het overlijden van Joe Strummer in december 2002.
Doordat hij als kind aan polio leed, bleef de Londense zanger Ian Dury zijn hele leven slecht ter been. Hij zette zijn handicap in als een onderscheidend element in zijn optredens. Dury (1942 - 2000) brak pas als late dertiger door in het punktijdperk waar hij in de smaak viel vanwege zijn afwijkende uiterlijk en grappige liedteksten in plat accent. De muziek van Dury en zijn vaste begeleidingsband The Blockheads was een mix van rhythm & blues en rock-n’-roll met snufjes funk, reggae en punk. Met Sex And Drugs And Rock N Roll en Hit Me With Your Rhythm Stick scoorde hij in 1978 twee top-10hits in Nederland. In het nummer Spasticus Autisticus, volgens veel critici zijn beste lied, bezong hij op onnavolgbare wijze zijn eigen handicap. Voordat Dury doorbrak met The Blockheads speelde hij met de groep Kilburn & The High Roads. Ians zoon Baxter Dury is ook actief als singer/songwriter.
Hoewel ze uit een compleet ander muzikaal vaatje tapten, putten The Specials voor hun inspiratie uit dezelfde bron als de punk. In hun teksten kwamen kwaadheid en frustratie over de deplorabele staat van Engeland, dat eind jaren zeventig kampte met massale werkeloosheid en armoede, tot uiting. Muzikaal liet de groep onder leiding van toetsenist Jerry Dammers zich beïnvloeden door de ska en rocksteady uit Jamaica. Die mix van uptempo muziek en felle teksten maakte van The Specials veruit de meest urgente afgevaardigde van de zogenaamde 2-Tone beweging, vernoemd naar het label dat de band zelf oprichtte en waar gelijkgestemden als Madness en The English Beat een plek vonden. Na de onheilspellende single Ghost Town viel de groep uit elkaar. Bandleden keerden terug in groepen als Fun Boy Three (zanger Terry Hall) en The Special A.K.A. (Dammers).
Wie kan zeggen dat hij in de jaren zestig met zijn band de wereld veroverde en dat in de jaren zeventig, met een andere band, nog eens dunnetjes overdeed? Paul McCartney kan dat zeggen. Als The Beatles in 1970 uit elkaar gaan, sluit McCartney zich op in zijn boerderij in Schotland, waar hij zijn eerste soloplaten opneemt. Omdat hij zielsveel van optreden houdt (het laatste optreden van The Beatles, op het dak van Apple in Londen, was zijn idee geweest), laadt hij zijn instrumenten, zijn vrouw, gitarist Denny Laine, de kinderen en de honden in een vrachtwagentje en trekt er op uit. Eerst doet de groep een aantal universiteiten aan, maar Paul McCartney is natuurlijk nog altijd een wereldster dus al gauw worden dat grote zalen en later zelfs stadions. De band bestaat naast Paul altijd uit echtgenoot Linda op synthesizers en Denny Laine op gitaar. Voor de rest wordt per plaat en per toer een andere band samengesteld. In 1981 verlaat Denny Laine de groep en dat is het einde van tien succesvolle Wingsjaren, met grote hits als Band On The Run, Live And Let Die en Mull Of Kintyre.
