Pop als zelfstandig genre binnen de popmuziek is eigenlijk een kunstmatige categorie. Het omvat alles wat buiten de andere popsoorten valt, maar bezit daarmee toch min of meer eigen kenmerken. In pop ligt de nadruk op het liedje. Compositie, melodie en productie zijn belangrijker dan stijl en inhoud. Pop ligt goed in het gehoor en spreekt idealiter een massapubliek aan. Onder haar beoefenaars treffen we dan ook veel hitmakers aan, uiteenlopend van The Beatles tot Michael Jackson, en van Simon & Garfunkel tot de Spice Girls.
Overkoepelende term voor alle uit de punk en new wave ontsproten rockmuziek die zich buiten de mainstream om ontwikkelt, parallel aan bijbehorende subculturen. Omvat zeer uiteenlopende stromingen, waaronder britpop, gothic, grunge, industrial, lo-fi, noise en postrock. Ook new wave zelf valt doorgaans onder deze noemer. Als tegenhanger van 'mainstream' wordt alternative of indie (independent = onafhankelijk) gekenmerkt door meer artistieke en inhoudelijke intenties, boven commerciële bedoelingen en sterrenstatus. Dat begon met undergroundbands als The Velvet Underground, The Doors en The Stooges die in de sixties hun eigen, meer persoonlijke invulling begonnen te geven aan popmuziek. Via artrock en pubrock barstten in 1977 punk en new wave los. Niet alleen de energie en het straatgevoel, maar ook het D.I.Y. (do it yourself) denken bleven hangen.
De viool behoort vanwege haar technische mogelijkheden en expressieve bereik tot de meest perfecte instrumenten van de Westerse muziek. De Rosenkranzsonaten van Biber, de Sonates en Partita's voor viool solo van Bach, de Frühling- en Kreuzer Sonate van Beethoven, de meeslepende Vioolsonate van Franck: dit zijn slechts enkele hoogtepunten uit de omvangrijke kamermuziek voor viool. De moderne viool heeft het weliswaar gemaakt, maar daarom spreken we allerminst met dédain over haar herkomst. De sonore rijkdom van de oudere violenfamilie is goed vertegenwoordigd op de cd's van gamba-pionier Jordi Savall. Luister bijvoorbeeld naar de prachtige Suites van Matthew Locke, waarin polyfonie en dansante ritmiek volmaakt met elkaar in evenwicht zijn.
