Toon Hermans (1916-2000) behoorde met Wim Sonneveld en Wim Kan tot de ‘Grote Drie’ van het Nederlandse cabaret. Hermans groeide op als zoon van een bankbediende in het Limburgse Sittard. Via het carnavalscircuit rolde hij het theater in en was baanbrekend met zijn 'onemanshow’ waarmee hij in 1958 voor het eerste ook op televisie te zien was. Naast conferencier was Hermans ook een verdienstelijk zanger, schrijver en schilder. Bekende nummers van Toon zijn Mediterranee, Lente Me en de carnavalshit Mien Waar Is Mijn Feestneus.
meer
Wim Sonneveld was een van de belangrijkste figuren van het theater en de lichte muziek in de decennia na de Tweede Wereldoorlog. Hij werd op 28 juni 1917 geboren in Utrecht. Zijn theaterdebuut maakte hij bij Louis Davids in 1936, zeven jaar later richtte hij zijn eigen cabaretgezelschap op, waar mensen als Hetty Blok, Conny Stuart en Joop Doderer deel van uitmaakten. In de jaren die volgen boekte hij successen op radio, tv, film en het theater. Ook was hij korte tijd werkzaam in Engeland, waar hij acht televisieshows voor de BBC schreef, en Hollywood, waar hij meewerkte aan enkele films.
Baanbrekend was de gedurfde manier waarop hij in de jaren zestig het Grand Gala Du Disque presenteerde, het televisieprogramma waarin de belangrijkste Nederlandse muziekonderscheiding, de Edison, werd uitgereikt. Een van de typetjes die hij daar introduceerde was Frater Venantius, waarmee hij in 1967 een grote hit scoorde. In de jaren zeventig ging hij zich steeds meer toeleggen op het zingen van luisterliedjes, waarvan het door zijn partner Friso Wiegersma geschreven Het Dorp de bekendste zou worden. 8 maart 1974 overleed hij aan de gevolgen van een hartaanval. Wim Sonneveld werd 56 jaar.
Freek de Jonge (1944) is één van de bekendste cabaretiers van Nederland. De Jonge brak door als één helft van Neerlands Hoop In Bange Dagen. Die groep koppelde baanbrekende humor aan popmuziek. Hoewel het grootse deel van De Jonge’s conferences bestaan uit gesproken woord, profileert hij zich soms ook als zanger. Zo scoorde hij in 1997 een onverwachte nummer-1 hit met Leven Na De Dood (een bewerking van Bob Dylan’s Death Is Not The End). Hij neemt het nummer op met The Nits onder de naam Frits.
(bron: wikipedia)Don Quishocking was een cabaretgroep die werd opgericht in 1967.
De groep kwam voort uit een initiatief van George Groot op het Instituut voor Neerlandistiek te Amsterdam en de cabaretplannen van Fred Florusse bij Philips Nederland in Eindhoven. De groep bestond in het begin uit Pieter van Empelen (muziek), Fred Florusse, George en Anke Groot (in het begin nog Anke Petersson) en Jacques Klöters. Van Empelen werd in 1977 vervangen door Willem Jan Gevers. In 1980 verliet Anke Groot de... meer
(bron: wikipedia)Fredericus Amos (Frits) Lambrechts (Amsterdam, 24 maart 1937) is een Nederlands artiest en acteur.
Lambrechts was onder andere werkzaam als lichtmatroos en had verschillende kantoorbanen. Hij begon met cabaret bij de jongerenvereniging ANJV. Hij werd rond 1964 ontdekt door schrijver en cabaretier Jaap van de Merwe. Deze haalde hem nadat hij hem had horen spelen in Amsterdam naar zijn cabaretvoorstelling als pianist. Na zijn samenwerking met Van de Merwe werkte Lambrechts met onder meer Wim Kan en Henk Elsink. Daarna... meer
(bron: wikipedia)Willem Cornelis (Wim) Kan (Scheveningen, 15 januari 1911 – Nijmegen, 8 september 1983) was een Nederlands cabaretier. Hij wordt als een van de "Grote Drie van het Nederlandse cabaret" van na de Tweede Wereldoorlog beschouwd, samen met Wim Sonneveld en Toon Hermans. Op piano werd hij begeleid door Ru van Veen.
Kan werd geboren te Scheveningen als derde kind van de ambtenaar Jan Kan, die minister van Binnenlandse Zaken en Landbouw zou worden, en Helena Cornelia Schalkwijk. Zijn broer Jan... meer
(bron: wikipedia)Jasperina de Jong (Amsterdam, 7 januari 1938) is een Nederlands actrice, cabaretière en zangeres.
Jasperina “Pien” de Jong werd geboren op 7 januari 1938 in een arbeidersgezin in Amsterdam en woonde in haar jeugd op het Javaplein. Na haar middelbareschooltijd had ze baantjes als tandartsassistente en typiste. Haar zangstem was inmiddels in de huiselijke kring en op school al ontdekt. Ze wilde in eerste instantie balletdanseres worden en volgde vanaf haar vijftiende balletlessen. Dit werd niet wat ze ervan had... meer
(bron: wikipedia)Joseph Jacobus Maria (Youp) van 't Hek (Naarden, 28 februari 1954) is een Nederlands columnist voor de NRC en de VARAgids en een voormalig cabaretier.'
Van 't Hek is het op een na jongste kind uit een gezin met acht kinderen. Hij bezocht in zijn schooljaren het toenmalige internaat Hageveld, maar werd daarvan na zeven maanden verwijderd wegens onredelijk gedrag. Na een kort verblijf op het Goois Lyceum te Bussum behaalde Van 't Hek uiteindelijk met veel moeite zijn mavo-diploma''... meer
Drs. P. viel op vanwege zijn creatieve en vaak humoristische gebruik van de Nederlandse taal en unieke stem waarmee hij meer praatte dan zong. De Drs. werd in 1919 geboren in Zwitserland als Heinz Polzer. Zijn vader was een Oostenrijker, zijn moeder een Nederlandse. Polzer zou zijn leven lang zijn Zwitserse nationaliteit aanhouden. Polzer was ook werkelijk doctorandus, hij had een graad in economie. Zijn artiestennaam werd bedacht door Willem Duys. Polzer had er al een leven opzitten als barpianist, tekstschrijver en vertaler toen hij in 1964 landelijk bekend werd als dichter en zanger. Polzer was toen 45 jaar. Drs. P. scoorde drie top-40 hits. Eerst met Veerpont in 1973, een jaar later met Dodenrit en in 1987 nog een keer met Knolraap en lof, schorseneren en prei. Het laatste lied is ook een voorbeeld van één van de vele liederen die P. schreef over curieuze onderwerpen. Drs. P. werd in 1991 onderscheiden met een Gouden Harp, een jaar later ontving hij ook een Edison.
Kees van Kooten en Wim de Bie leren elkaar kennen op de middelbare school in Den Haag. Vanaf 1963 werkt het duo samen en blijven hun loopbaan trouw aan de VPRO. Aanvankelijk maakt het duo onder de naam Klisjeemannetjes radio-sketches, maar vanaf de jaren zeventig schittert het tweetal op televisie. Hun herkenbare typetjes zijn een spiegel voor de Nederlandse kijkers. Ook hun langspeelplaten met sketches en liedjes, de zogeheten ‘Simpelpees’, verkopen goed. Ook als taalverrijkers nemen Koot & Bie een unieke positie in het Nederlandse cabaret in.
Zangeres / actrice die opgroeide in ‘het vak’, want haar moeder én grootmoeder waren beiden ook zangeres. Op haar achttiende begon ze in het ABC-Cabaret van Wim Kan en Corry Vonk. Arean speelde mee in diverse musicals en televisieseries en scoorde in 1977 een grote hit met het pessimistische Vluchten Kan Niet Meer, een duet met Frans Halsema. In 1993 wint ze een Gouden Harp en een jaar later ook een Edison. In latere jaren speelt ze in de musicals Chicago (1999) en Foxtrot (2001) en de populaire tv-serie ’t Schaap Met De Vijf Pooten.
Herman van Veen (Utrecht, 1945) is eenn van die typisch Nederlandse kunstenaars wier werk zich bevindt op het kruispunt van theater, cabaret en luisterlied. De onvermoeibare alleskunner breekt in 1965 door met zijn theaterprogramma Harlekijn. Naast schrijver van veel liedjes, waaronder de hits Opzij en Hilversum III, is hij ook acteur, schilder en ambassadeur bij Unicef. In 1976 bedenkt Van Veen de eend Alfred Jodocus Kwak, die eerst opduikt in kinderboeken, maar in 1989 ook een eigen animatieserie krijgt. Van Veen is ook erg populair in Duitsland, waar hij onderscheiden werd met diverse prestigieuze prijzen.
Liesbeth List (1941) brak door als zangeres in Shaffy Chantant, het cabaret van Ramses Shaffy. Shaffy zou als een rode draad door haar carrière lopen: samen scoorden ze een grote hit (Pastorale), ze speelden in diverse voorstellingen en beleefden samen hoogte- en dieptepunten. Naast de liedjes van Shaffy interpreteerde List ook werk van Jacques Brel, Mikis Theodorakis, Frank Boeijen en Edith Piaf. Voor de voorstelling Piaf (2008) kroop ze zelfs in de huid van de kleine Franse zangeres. List werd onder meer onderscheiden met een Edison (1971) en Gouden Harp (1988). In 2012 kondigde ze haar afscheidstournee aan.
Er zijn maar weinig Nederlandse artiesten die meer charisma en energie in huis hadden dan Ramses Shaffy (1933–2009). De levenslustige liedjes die hij met zijn cabaret Shaffy Chantant zong, verwoordden het lentegevoel van de jaren zestig. De theatrale zanger / schrijver / acteur kende ook een aantal dieptepunten in zijn leven zoals zijn alcoholverslaving en een faillissement in 1970. Dat schreef hij overtuigend van zich af met nummers als We Leven Nog en Laat Me. Vanaf de jaren negentig trok Ramses zich terug uit het openbare leven, maar zijn invloed liet zich nog altijd gelden. Bekende artiesten als Maarten van Rozendaal en De Dijk zijn hoorbaar beïnvloed door Ramses.
Kleinkunstenaar Stef Bos maakt zich onsterfelijk met het liedje Papa uit 1991, dat menig vader en zoon een brok in de keel heeft bezorgd. Daarvoor is hij al enige tijd werkzaam als liedjesschrijver, vooral in Vlaanderen. Dat is ook het land dat hem als eerste omarmt, maar Nederland gaat uiteindelijk ook overstag. Toch blijft Bos een buitenbeentje in het Nederlandse theatercircuit. Liever slaat hij zijn vleugels uit, bij voorkeur naar Zuid-Afrika, waar hij vele muzikale rondreizen maakt en samenwerkt met lokale artiesten. Als in 2004 zijn eerste bundel met liedteksten verschijnt (Gebroken Zinnen), wordt er ook een Zuid-Afrikaanse versie op de markt gebracht. Hetzelfde gebeurt met zijn platen. Door Stefs betrokkenheid vindt de muziek van Zuid-Afrikaanse artiesten als Amanda Strydom en Johannes Kerkorrel ook voorzichtig weerklank in Nederland.
Theaterdier en diva Karin Bloemen studeerde in 1984 af aan de Amsterdamse Kleinkunstacademie en begon gelijk aan een imposante carrière. Als zangeres maakte ze vooral furore in musicals, als cabaretière maakte ze aanvankelijk deel uit van het gezelschap Purper. Daarnaast was ze veel te zien en horen in radio- en televisieprogramma’s van de VARA. In 1989 had ze haar eerste onewomanshow, in 1995 gevolgd door een avondvullende liedjesshow. Door daarnaast actief te zijn als schrijfster en columniste staat La Bloemen met recht te boek als een alleskunner, met een breed uiteenlopend oeuvre dat nauwelijks meer samen te vatten is.
(bron: wikipedia)Adèle Maria Hameetman, beter bekend als Adèle Bloemendaal (Amsterdam, 11 januari 1933 – aldaar, 21 januari 2017), was een Nederlandse actrice, cabaretière en zangeres. Aanvankelijk trad ze op onder haar eigen naam Adèle Hameetman, later ook nog korte tijd als Adèle Hamé. Bloemendaal was de naam van haar eerste echtgenoot.
Bloemendaal wordt door velen gezien als een 'vrijgevochten vrouw'. Ze was een comédienne, die vrijwel alle facetten van het theatervak beheerste. Ze stond bekend om haar schaterlach, nasale stemgeluid en... meer
(bron: wikipedia)Willem Adrianus Nijholt (Gombong (Midden-Java), 19 juli 1934 – Amsterdam, 23 juni 2023) was een Nederlands acteur, danser en zanger. De laatste jaren van zijn loopbaan was hij ook actief als jurylid, docent en begeleider van jong talent.
Willem Nijholt werd in Gombong op Java geboren als zoon van de KNIL-instructeur Jan Nijholt en Wilhelmina Sophia Maria Arntz. Op zijn achtste kwam hij in het jappenkamp Bangkong bij Semarang op midden-Java terecht, wat voor de rest van zijn leven een... meer
Eén van de grondleggers van het levenslied werd in 1883 in Rotterdam geboren. Louis Davids groeit op in een joodse kermisfamilie en krijgt de liefde voor zang en dans al met de paplepel ingegoten. In 1909 vertrekt Davids voor het eerst voor een tournee naar Engeland waar hij veel ideeën opdoet voor zijn revueshows in Nederland. Hij vertaalt Engelse liedjes naar het Nederlands en boekt daar veel succes mee. Met zijn liedjes De Kleine Man en Als Je Voor Een Dubbeltje Geboren Bent verwoordt Davids in de jaren dertig feilloos het crisisgevoel van de Nederlanders. Louis Davids neemt ook een aantal duetten op met zijn jongere zus Heintje Davids. Louis overlijdt in 1939, een paar maanden voordat de Tweede Wereldoorlog uitbreekt.
Samen met zijn schoolvriend Lennaert Nijgh was Boudewijn de Groot verantwoordelijk voor de beste Nederlandstalige luisterliedjes van de jaren zestig. Nijgh schreef de teksten, De Groot componeerde de muziek en zong. In het nummer Welterusten Mijnheer De President toonden Nijgh en De Groot zich het Nederlandse antwoord op de Amerikaanse protestgeneratie onder aanvoering van Bob Dylan. Excelleren deden ze vooral in poëtische, fraai gearrangeerde liedjes als Verdronken Vlinder en Testament. Na de succesvolle beginperiode raakten de twee gebrouilleerd. In de decennia erna stond de carrière van De Groot in het teken van twijfel, richtingloosheid en onrust. Pas aan het einde van de jaren negentig herpakte hij zichzelf met nieuw materiaal en succesvolle tournees. Zijn populariteit bleek onveranderd groot. Zijn lied Avond veroverde in 2005 de eerste plaats in de Top 100 Aller Tijden.