Atlas

De – noem het maar – ‘spirituele’ verbeelding van Meredith Monk roept associaties op met de (overigens totaal uiteenlopende) werelden van Virgil Thomson, John Cage en Philip Glass. Toch verwerpt Meredith Monk het geijkte label ‘minimalisme’, omdat ze een emotionaliteit nastreeft die ze zegt te missen in de vroege experimenten van Glass en Reich. Monks ‘opera’ Atlas lijkt geheel… toegesneden te zijn op een groep van toegewijde medewerkers. Zowel de instrumentalisten als vocalisten variëren allerlei melodische patronen, wat de suggestie wekt alsof de productie deels via een proces van ‘trial en error’ tot stand is gekomen. Voor het verhaal hoef je deze cd-release niet te beluisteren. De klanken die Our Lady of ECM hier en daar laat opbloeien zijn echter zo wonderschoon, dat de muziek goed op zichzelf kan staan. En ook dan heeft iedere akte een eigen gezicht: van het serene eerste deel naar de exorcistische stemmenacrobatiek van het tweede. Waarna de louter vocale slotakte uitmondt in hemelse boventoonzang. (HJ)meer