Zoals Wagner zijn Tristan-akkoord heeft en Landini een naar zichzelf vernoemde cadens, zo heeft de Zuid-Duitse Johann Pachelbel zijn canon in D, waarvoor hij altijd wel onthouden zal worden. Jammer genoeg is dat stuk verre van representatief voor Pachelbel: het is de enige canon die hij schreef, en kamermuziek maakt bovendien slechts een marginaal deel uit van zijn oeuvre. Pachelbel, de zoon van een wijnhandelaar, zou eigenlijk vooral beroemd moeten zijn om zijn orgelmuziek. In zijn eigen tijd was hij gevierd als organist en als componist van ruim 200 orgelwerken. In bijna de helft van de gevallen gaat het dan om koraalzettingen, die in hun soberheid en helderheid ijkpunten voor het genre vormen. Ook van groot belang zijn de fuga’s van Pachelbel: hij wordt gezien als een cruciale schakel in de ontwikkeling van dit genre. Bijzonder en uniek zijn de ‘Magnificat-fuga’s’. Een derde genre waar Pachelbel in grossierde waren de variaties op een thema. Bekend is de ‘Hexachordum Apollinis’, een serie van klavieraria’s met variaties. De vocale muziek, tot slot, is ook zeer de moeite waard, ook al is die lang vergeten gebleven; zoals de befaamde muziekcriticus Johann Walther (1684-1748) ons verzekert, zijn Pachelbels vocale werken “perfecter gerealiseerd dan al haar voorgangers”. (TC)
De Jimmy Hendrix van de tweede helft van de 17e eeuw, zo zou je Biber best kunnen noemen. Zijn virtuositeit op de viool was ongekend, voor zijn tijd en ook voor de onze. Dit combineerde hij met een experimenteerdrift die minstens even opvallend is. Met zijn vioolkunsten zorgde Biber er ook nog eens voor, dat zijn sociale status snel toenam. Na huismusicus voor de bisschop van Olmütz te zijn geweest, werd hij achtereenvolgens werknemer van de aartsbisschop van Salzburg en kapelmeester voor Keizer Leopold I. Biber was een religieus mens, en het is vast geen toeval dat zijn twee dochters (hij had ook nog twee zoons) het klooster in gingen. Biber schreef zowel instrumentale als vocale muziek, met als hoogtepunten respectievelijk de Rozenkrans-sonates en de Missa Salisburgensis. Het eerste werk laat zowel Bibers virtuositeit als compositiekunst en diepgang horen; het tweede werk (met mega-bezetting) toont tot wat voor grootse werken Biber in staat was. (TC)
