De Italiaanse componist Alessandro Scarlatti (1660-1725) werd tijdens zijn leven beschouwd als een van de belangrijkste operacomponisten. Kenners prefereerden echter zijn cantates, want daarin kwamen tekstnuances beter tot hun recht. Poëzie werd zeer gewaardeerd door de culturele elite, die bijeenkwam in academies om esthetische vragen omtrent de Italiaanse literatuur ter discussie te stellen.
Kardinaal Pietro Ottoboni was lid van een van die academies. Hij was ook de beschermheer van Alessandro Scarlatti in de jaren 1703-1706. De componist schreef in die tijd meer cantates dan in welke periode ook in zijn carrière. Het componeren voor de kritische gasten van Ottoboni was een uitdaging maar ook een groot plezier, want Scarlatti wist dat zijn fantasievolle behandeling van de tekst gewaardeerd werd. En er was ook altijd plek voor een grapje. Zo reageerde het publiek van de cantate Puote Si Poco Amore (Cupido e Onestà) waarschijnlijk een moment heel verbaasd, toen de muziek abrupt stopte. Totdat het besefte dat even tevoren Onestà bits tegen Amor gezegd had: 'Taci!' (Zwijg). Amor had gehoorzaamd en de componist ook. Puote Si Poco Amore staat op het vierde deel van een serie die Deutsche Harmonia Mundi wijdt aan cantates van Alessandro Scarlatti. De andere cantates op deze cd zijn Lisa Del Foco Mio, Amica Hora Che Aprile en Ahi Che Sarà Di Me, allemaal geschreven voor twee sopranen, twee violen en basso continuo. Uitvoerenden zijn Dominique Labelle, Christine Brandes en de Arcadian Academy onder leiding van Nicholas MacGegan. Een mooie cd. (CP)_meer