Lassus was de duizendpoot van de late Renaissance; bovendien een ongelooflijk productieve. Hij schreef missen, motetten, lamentaties, hymnen, madrigalen, chansons, Duitse liederen en nog meer. Het was bovendien snel duidelijk dat de jonge Lassus uitzonderlijk getalenteerd was. Al op zijn twaalfde werd hij van zuidwest België naar Italië gestuurd, om daar carrière te maken. Bijna vijftien jaar reisde hij rond voordat hij zich in München vestigde. Daar bleef hij bijna veertig jaar, tot aan zijn dood. Zijn enorme talent en werklust maakten hem al snel beroemd, zowel in Duitsland als daarbuiten – hij kreeg bijnamen als ‘le divin Orlande’. Ook zijn sociale status groeide snel, zowel bij koningen en keizers als bij de paus, die hem tot Ridder bevorderde. In zijn muziek was Lassus zeer veelzijdig, zowel wat betreft genre als stijl. Van de vroege, speelse madrigalen tot de indrukwekkende ‘Lagrime di San Pietro’ (vlak voor zijn dood geschreven) en de religieuze werken: overal voelde hij zich als een vis in het water. Het is dan ook niet voor niets dat hij tot op de dag van vandaag gezien wordt als één van de grote componisten van zijn tijd. (TC)
Liefhebbers van koormuziek moeten de naam van Eric Whitacre zeker onthouden. Deze uit Las Vegas (of all places) afkomstige componist schrijft koorwerken die zowel toegankelijk als van een hoog niveau zijn. Qua klankschoonheid en harmonie klinken deze hedendaagse ‘madrigalen’ zeer gecultiveerd. Toch wil Whitacre niets anders dan de nuances van de poëzie naar voren brengen. Geen wonder dat hij zijn inspiratie bij de grote dichters vindt: Octavio Paz, E.E. Cummings, maar ook Rumien de klaagzang van Koning David over diens zoon Absalom. (HJ)