Ahmed Adnan Saygun (1907-1991) kun je met recht de Turkse Bartók noemen. Niet alleen deelde Saygun Bartóks voorliefde voor volksmuziek, tegelijk streefden beiden naar een synthese tussen de volkstradities van het platteland en de westerse muziekgeschiedenis. Het oratorium Yunus Emre (1946) vormt hiervan een schoolvoorbeeld. Als uitgangspunt koos Saygun voor een aantal spiritueel getinte teksten
… van de Anatolische soefimysticus Yunus Emre (1240-1321). Deze teksten voorzag Saygun van een muzikale bedding, waarvan de elementen zowel op Turkse (Anatolische) volksmuziek als op westerse kunstmuziek zijn terug te voeren. Zo greep Saygun in de recitatieven vooral terug op Anatolische volksmuziek (track 2). De aria’s daarentegen zijn veel meer op westerse leest geschoeid. Zo lijkt de altaria (track 3) met twee obligate hobo’s en strijkers regelrecht weggelopen uit een passie van Bach. Met Yunus Emre schiep Saygun het eerste Turkse oratorium, een monument in de Turkse muziekgeschiedenis van de twintigste eeuw. Ook buiten Turkije beleefde het werk illustere uitvoeringen, zoals de Amerikaanse première in 1958 met de New York Philharmonic onder Leopold Stokowski. Hopelijk leidt deze opname tot een grotere bekendheid van het werk. (JWvR)meer
