Notturno

Heeft Zwitserland dan geen grote componisten gekend? Jazeker, denk aan Martin, Honegger en Schoeck. Van laatstgenoemde horen we hier de magistrale Notturno, dat als een waardige pendant van Bergs Lyrische Suite kan worden beschouwd. Aan dit 'strijkkwartet' voegde Schoeck een bariton-partij toe, die zijn inspiratie vond in de poëzie van Nikolaus Lenau (1802 – 1850). Dit vocale aandeel wordt hier… indrukwekkend gebracht door Christian Gerhaher: een bariton met de intimiteit van de liedzanger en geladenheid van een Wagner-schurk. Helaas had Schoeck geen gelukkig leven. Hij worstelde met het besef dat zijn behoudende stijl geen gelijke tred wist te houden met de toenmalige avant-garde. Zijn huwelijk was ook al een ramp, al wist Schoeck deze ramp wel artistiek te vertalen naar de Notturno. Daar kwam bij dat de toch al gemarginaliseerde Schoeck gevoelig bleek te zijn voor gunstbewijzen uit nazi-Duitsland. Na de oorlog beschouwden de Zwitsers hem als een verrader; een verwijt waar hij niet overheen kwam. Artistiek gezien wist Schoeck zichzelf wel te overstijgen. De Notturno eindigt met een even stralend als onthechte apotheose. De poëzie was ditmaal niet afkomstig van Lenau, maar van Gottfried Keller (1819 – 1890). (HJ)meer