Als componist was Kunst vooral beïnvloed door de abstracte en procesmatige klankstructuren van Varèse en Xenakis; vanuit zijn standpunt bekeken was het dan ook niet zo vreemd dit procesmatige in verband te brengen met het dialectische wereldbeeld van Marx en navolgers. Kunst verbond hieraan echter de naïeve conclusie, dat de experimentele muziek kon bijdragen aan de emancipatie van de lagere
… klassen. Dit laatste was natuurlijk onzin, want het is voor een stakende havenarbeider makkelijker om de Internationale mee te zingen dan om de hermetische klankstructuren van Kunsts muziek te volgen. Voor Kunst was het uitblijven van erkenning zo teleurstellend, dat hij in 1975 stopte met componeren. Het had niet zo hoeven zijn, want uitgerekend in diezelfde periode werkte Louis Andriessen het thema ' muziek versus politiek' uit in zijn klassiek geworden De Staat. Kunst trachtte echter dit vraagstuk op te lossen via de muziekwetenschap, wat resulteerde in zijn dissertatie Making Sense in Music en in het kleine, maar sterk gecomprimeerde boek De Filosofie van de Muziekwetenschap. Nadat ook wetenschappelijke erkenning uitbleef, besloot Kunst weer te gaan componeren. Zijn stijl bleef afstandelijk, wat overigens mooie resultaten opleverde. Zoals in het prachtige Concertino, waarin de revolutionaire krachten van Varèse en Xenakis op revisionistische wijze zijn gekanaliseerd. Klanken ontmoeten elkaar. Tonen schuren tegen elkaar, als acteurs in een sonisch theater. En toch verzetten de 'gebeurtenissen' zich ertegen om als zodanig benoemd te worden. Waarmee het raadsel van de muziek blijft wat het is...(HJ)meer
