Zoals bij veel grote historische figuren het geval is, leggen ook bij Carlos Gardel verschillende landen een claim op hem. Frankrijk, Argentinië en Uruguay beweren allemaal dat de legendarische tangozanger op hun grondgebied werd geboren. Wat zeker is, is dat Gardel opgroeide in Buenos Aires en daar zong in bars. Gardel schreef een aantal tangoklassiekers zoals Buenos Aires Mi Querido, Por Una Cabeza en Soledad. De knappe en charismatische Gardel speelde in diverse films en was in de jaren twintig een internationale ster, degene die de tango met succes aan een buitenlands publiek verkocht. Aan Gardels komeetachtige carrière kwam een abrupt eind toen het vliegtuig waar hij in zat in 1935 neerstortte in Colombia.
Louis Andriessen behoort ongetwijfeld tot de meest invloedrijke Nederlandse componisten van zijn generatie. Hij studeerde bij Kees van Baaren en Luciano Berio en vormde met onder meer Peter Schat en Reinbert de Leeuw een componistencollectief dat in 1969 gezamenlijk de roemruchte opera Reconstructie componeerde. Als lid van de Notenkrakers rebelleerde hij in dezelfde periode tegen de gevestigde muzikale orde en maakte hij zich sterk voor meer vernieuwing in het Nederlandse muziekleven. Andriessens eigenlijke doorbraak als componist kwam met het grootschalig opgezette De Staat (1976). Hierin hebben het neoclassicisme en het serialisme in eerdere werken plaats gemaakt voor een meer persoonlijke verwerking van de muziek van Stravinsky, jazz en het Amerikaanse minimalisme. Op De Staat volgde een reeks monumentale stukken als Mausoleum (1979), De Tijd (1981) en De Snelheid (1983) die uitmondden in zijn magnum opus De Materie (1989). Hierin komen alle aspecten van Andriessens muziek tot dan toe samen. Met De trilogie van de laatste dag (1996-1997) en de opera Writing to Vermeer (1997-1999) betreedt Andriessen nieuwe grond en tot op heden zijn de grenzen van zijn eigen muzikale idioom nog niet in zicht. Als compositiedocent aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag geldt hij als de grondlegger van de zogenaamde Haagse School, waarvan de muzikale karakteristieken zijn te omschrijven als luid, agressief en wars van elk neoromantisch sentiment, net als de muziek van Andriessen zelf. (JWvR)
Naast Schönberg (1874-1951) en Stravinski (1882-1971) was Béla Bartók een derde belangrijke vernieuwer van de Europese kunstmuziek aan het begin van de twintigste eeuw. Ook hij zocht een weg uit de rond 1900 in een impasse geraakte tonale muziek en vond die in de volksmuziek. Aanvankelijk knoopte hij met zijn symfonisch gedicht Kossuth (1903) aan bij de nationalistische muziektraditie van Liszt, maar vond met de herontdekking van de Hongaarse boerenmuziek zijn eigen stem. Samen met Zoltán Kodály was hij één van de eersten die resultaten van folkloristisch onderzoek toepaste in eigen composities. Groot verschil met componisten uit de negentiende eeuw was dat Bartók folklore niet aanpaste aan het tonale systeem, maar uit volksmuziek zijn eigen muzikale idioom opbouwde. Hierdoor was zijn componeerstijl flexibel ten aanzien van andere gelijktijdige muzikale trends, zonder zijn eigen uitgangspunten geweld aan te doen. Zo naderde hij met de twee Vioolsonates (1921-22) het vrije expressionisme van Schönberg. Vanaf 1926 worden neoclassicistische tendensen à la Stravinski hoorbaar. Niet alleen interesseerde Bartók zich voor Hongaarse volksmuziek, maar kon muzikale folklore van de gehele Balkan, Turkije en Noord-Afrika op zijn warme belangstelling rekenen. (JWvR)