Wie was Johannes Brahms? We kennen allemaal het beeld van de oude, gezette man, die zijn ware gelaat verbergt achter een grote grijze baard. Velen associëren zijn muziek met herfstachtige weemoed. Van een troostende schoonheid die de pijn lijkt te verraden van gemiste kansen. Streng was het oordeel van de filosoof Nietzsche, die hem de 'melancholie van de onmacht' toedichtte. Maar getuigt Brahms' muziek werkelijk van zoveel onvermogen? Was hij hopeloos ouderwets, zoals de aanhangers van Wagner beweerden? Of was hij de 'Progressieve', zoals Schönberg veel later beweerde? Wie Brahms' leven nader beschouwt, maakt kennis met een man die bot en afstandelijk kon zijn, maar ook warm en edelmoedig. Voor minderbedeelden was hij zeer behulpzaam. Hij had ook een groot talent voor vriendschap, al was hij soms wel een beproeving voor zijn vrienden. Opvallend waren zijn platonische relaties met vrouwen. Maar zelfs Clara Schumann, zijn meest toegewijde vriendin, verklaarde na 25 jaar vriendschap dat Brahms nog steeds een raadsel voor haar was. Het is vreemd dat hij met geen van deze vrouwen intiemere betrekkingen aanging. Mogelijk heeft dit te maken met zijn ervaringen in het Hamburgse bordeel, waar hij als dertienjarige bijverdiende met pianospelen. Hoe dan ook, dit trauma heeft hem er in ieder geval niet van weerhouden een grote liefde te ontwikkelen voor volks- en amusementsmuziek. De sporen van de Lichte Muze zijn overal in zijn werken terug te vinden. Veel tijdgenoten waardeerden Brahms echter vooral vanwege zijn meer doorwrochte kamermuziek en symfonieën. In deze eerbiedwaardige genres gold Brahms als de ware erfgenaam van Beethoven. Hij schreef echter ook talloze liederen en koorwerken, die zeker zo mooi zijn. Soms lijkt het alsof we hier een glimp van de ware Brahms kunnen opvangen, want de teksten die hij koos gaan vaak over fundamentele levensvragen. Hij had een grote kennis van de Bijbel. Toch leek hij meer geïnteresseerd te zijn in stoïcijnse berusting dan in de christelijke verlossing. Wie was Johannes Brahms? Misschien bewaarde hij zijn meest intieme gevoelens voor zijn muziek. (HJ)
Gitaarvirtuoos Paco de Lucia werd in 1947 geboren in het uiterste zuiden van Spanje. Musiceren zat in de familie want zowel zijn vader als twee oudere broers zaten in het flamencovak. Aan de zijde van zanger Camarón De La Isla werkte Paco zich op tot één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de ‘nuevo flamenco’. Vanaf de jaren zeventig koppelden deze muzikanten flamenco aan invloeden uit jazz en pop. De Lucía overleed in 2014 tijdens een vakantie in Mexico.
(bron: wikipedia)Baden Powell de Aquino (Varre-Sai, 6 augustus 1937 – Rio de Janeiro, 26 september 2000) was een Braziliaans bossanovagitarist.
Categorie:Braziliaans gitarist meer
Astor Piazzolla (1921-1992) is één van de belangrijkste tangocomponisten uit de geschiedenis. Verrassend is dat hij een groot deel van zijn jeugd doorbracht in New York. In 1937 keert Piazzolla terug naar zijn geboorteland Argentinië. Daar richt hij zich op een carrière als klassiek pianist terwijl hij ’s avonds accordeon speelt in tangocabarets. Vanaf 1955 werkt hij aan zijn eigen composities die deze twee invloeden verweven tot een vernieuwend geluid, de ‘neuvo tango’. Op de bruiloft van kroonprins Willem-Alexander en Máxima Zorreguieta maakte Carel Kraayenhof goede sier met Piazzolla’s compositie Adios Noniño. Piazzolla overleed in 1992.
Pianist Dave Brubeck (1920-2012) stond in de jaren vijftig van de vorige eeuw aan de wieg van de cool jazz, het relaxte jazzgeluid van de Amerikaanse westkust. Zijn Dave Brubeck Quartet was de huisband van de Black Hawk, een beroemde nachtclub in San Francisco. Brubeck speelde van 1951 tot 1967 samen met zijn kwartet, dat verder bestond uit Joe Morello (drums), Eugene Wright (bas) en Paul Desmond (sax). Het lied Take Five van het succesvolle album Time Out, gecomponeerd door Paul Desmond, groeide uit tot een echte jazzklassieker. Na 1967 componeerde Brubeck ook werken voor orkesten en koren. Hij bleef tot op hoge leeftijd musiceren, net als de meeste van zijn kinderen. Vier van zijn zonen (Darius, Dan, Matthew en Chris Brubeck) brachten ook muziek uit.
Duke Ellington bezat het talent om de eenvoud van de blues en de emotie van de gospel te integreren in verfijnde muzikale thema’s. Die unieke stijl sprak fans over de hele wereld aan. Van de jaren twintig tot de jaren zeventig werkte hij aan een oeuvre dat behoort tot de geweldigste bijdragen aan de Amerikaanse muziek. Pianist, componist en bandleider Ellington was enorm veelzijdig: van solo-opnamen tot orkestwerken, van korte ‘novelty songs’ tot uitgebreide symfonieën en van gewijde tot seculiere muziek. Of zoals Miles Davis ooit zei: “Alle muzikanten moeten één keer in hun leven op hun blote knieën om Duke Ellington te bedanken”.