Bernd Alois Zimmermann heeft een bijzondere muzikale ontwikkeling doorgemaakt. Als jonge componist werd hij vooral beïnvloed door Stravinsky en Hindemith. Na verloop van tijd begonnen echter ook Schönberg en vooral Webern een rol te spelen, zeker na de Tweede Wereldoorlog, toen componisten als Stockhausen en Boulez de vernieuwers werden. Zimmermann, de oudste van de jonge honden van toen, ging ook seriële muziek componeren, maar dan wel op zijn eigen, extreem expressionistische manier. In deze tijd, vooral in de jaren '50 en '60, ontstonden werken als Perspektiven, Dialoge en de legendarische opera Die Soldaten. In zijn laatste jaren ging Zimmermann een nieuwe, contemplatieve fase in met invloedrijke werken als Photoptosis en Stille und Umkehr. In 1970 pleegde Zimmermann zelfmoord, mede gedreven door ernstige gezondheidsproblemen. Typerend voor Zimmermanns muziek is zijn expressionisme, zijn instrumentatiekunst en het gebruik van citaten van andere muziek. (TC)
Wie was Johannes Brahms? We kennen allemaal het beeld van de oude, gezette man, die zijn ware gelaat verbergt achter een grote grijze baard. Velen associëren zijn muziek met herfstachtige weemoed. Van een troostende schoonheid die de pijn lijkt te verraden van gemiste kansen. Streng was het oordeel van de filosoof Nietzsche, die hem de 'melancholie van de onmacht' toedichtte. Maar getuigt Brahms' muziek werkelijk van zoveel onvermogen? Was hij hopeloos ouderwets, zoals de aanhangers van Wagner beweerden? Of was hij de 'Progressieve', zoals Schönberg veel later beweerde? Wie Brahms' leven nader beschouwt, maakt kennis met een man die bot en afstandelijk kon zijn, maar ook warm en edelmoedig. Voor minderbedeelden was hij zeer behulpzaam. Hij had ook een groot talent voor vriendschap, al was hij soms wel een beproeving voor zijn vrienden. Opvallend waren zijn platonische relaties met vrouwen. Maar zelfs Clara Schumann, zijn meest toegewijde vriendin, verklaarde na 25 jaar vriendschap dat Brahms nog steeds een raadsel voor haar was. Het is vreemd dat hij met geen van deze vrouwen intiemere betrekkingen aanging. Mogelijk heeft dit te maken met zijn ervaringen in het Hamburgse bordeel, waar hij als dertienjarige bijverdiende met pianospelen. Hoe dan ook, dit trauma heeft hem er in ieder geval niet van weerhouden een grote liefde te ontwikkelen voor volks- en amusementsmuziek. De sporen van de Lichte Muze zijn overal in zijn werken terug te vinden. Veel tijdgenoten waardeerden Brahms echter vooral vanwege zijn meer doorwrochte kamermuziek en symfonieën. In deze eerbiedwaardige genres gold Brahms als de ware erfgenaam van Beethoven. Hij schreef echter ook talloze liederen en koorwerken, die zeker zo mooi zijn. Soms lijkt het alsof we hier een glimp van de ware Brahms kunnen opvangen, want de teksten die hij koos gaan vaak over fundamentele levensvragen. Hij had een grote kennis van de Bijbel. Toch leek hij meer geïnteresseerd te zijn in stoïcijnse berusting dan in de christelijke verlossing. Wie was Johannes Brahms? Misschien bewaarde hij zijn meest intieme gevoelens voor zijn muziek. (HJ)
