De Oostenrijker Johann Joseph Fux is vooral bekend geworden door een leerboek over Palestrina: de grootmeester van de vocale meerstemmigheid ten tijde van de contrareformatie. Fux' beroemde boek heette Gradus ad Parnassum, wat zoiets betekent als 'stapje voor stapje naar de top van de Olympus, waar de goden hun zetel hebben'. Waarschijnlijk heeft Bach zich mede door dit leerboek laten inspireren
… tot zijn Kunst der Fuge. Veel succes had deze poging om de oude polyfonie te doen herleven overigens niet. Het succes van Fux' leerboek zit hem dan ook eerder in de strakke logica waarmee Fux zijn methodiek opbouwde. Er zijn dan ook maar weinig klassieke componisten geweest, die hun cognitieve beheersing van het componeren niet 'stapje voor stapje' hebben getraind aan de hand van deze leerschool. Dat Fux vanwege zijn beheersing van de polyfonie vooral uitblonk in kerkmuziek, hoeft ons niet te verwonderen. Toch zijn Fux' composities beslist meer dan louter academische exercities. Zo horen we in Fux' theatermuziek ondermeer echo's van de Oosternrijkse volksmuziek. Fux' klavecimbelmuziek is gelieerd aan Zuid-Duiste en Oosternijkse klavierscholden. Klaveciniste Dorota Cybulska-Amsler, leerlinge van Huguette Dreyfus en Kenneth Gilbert, speelt een drietal suites, de Capricio en de Ciaccona. (HJ)meer
