Paul Dukas zou nooit beroemd zijn geworden zonder zijn
L’Apprenti Sorcier. Het orkestrale scherzo leverde een van de leukste scènes op in Walt Disney's Fantasia, met Mickey Mouse als tovenaarsleerling. Maar verder heeft het publiek niet veel nota genomen van Dukas' muziek. Dat lag voornamelijk aan de man zelf. Perfectionisme en zelfkritiek remden zijn creativiteit. Zijn interesse in het componeren
… verflauwde toen hij de prestigieuze Prix de Rome misliep. Muziekkritiek, onderwijs en filosofische studie werden aantrekkelijke alternatieven voor hem. Messiaen en Duruflé behoorden tot zijn belangrijkste leerlingen. Ondanks dit alles ontstond er dan toch nog dat kleine oeuvre van zo’n 13 composities. Waaronder de monumentale Sonate voor piano (première 1901). Qua stijl en expressie balanceert het werk ergens tussen Franck en een vroege Fauré. De muziek heeft iets gereserveerds, ondanks de uitbundige virtuositeit. Maar mens nog aan toe, wat heeft hij er zijn best op gedaan, alsof Beethoven en Liszt hem op de hielen zaten. Maar liefst drie kwartier weet dit werk de luisteraar te vervoeren, als deze zich er tenminste voor openstelt. In het laatste deel gaat de muziek daadwerkelijk zingen, met dank aan Liszt. (HJ)meer
