Het kan verkeren: het pianoconcert op deze cd was een opdracht van het Tiroler ministerie van toerisme. In dit concert maakt de grootsteedse Philip Glass voor het eerst direct gebruik van volksmuziek. Gelukkig werd het geen concert met een hoog jodelgehalte. De muziek klinkt eerder als de ideale soundtrack voor om het even welke breedbeeldromance. Zoals altijd herhaalt Philip Glass eindeloos dezelfde
… drieklanken en figuraties. Geen wonder dat Philip Glass voor een hedendaagse componist ongehoord populair is: hij herhaalt eenvoudigweg wat we allemaal al honderden keren gehoord hebben. Gaat deze muziek dan niet ontiegelijk vervelen? Nee, want daar is Philip Glass te goed voor. Hij weet binnen het herkenbare toch zo intelligent te variëren en te verschuiven dat de muziek van begin tot eind boeiend blijft. Het is makkelijk om dit soort populisme te bekritiseren, maar het waarschijnlijk niet zo eenvoudig om in hetzelfde genre een betere prestatie neer te zetten; want ook eenvoudige dingen vragen om techniek en vakmanschap. (HJ)meer
