De Chinese cultuur heeft invloeden van buiten eeuwen lang zoveel mogelijk weerstaan en eigenlijk pas in deze eeuw mondjesmaat elementen uit de Westerse cultuur geaccepteerd. Dit gold ook voor muziek: de eerste piano bereikte China omstreeks 1850, maar het instrument werd er nooit zo algemeen bekend als in het Westen en ook niet geïntegreerd in het traditionele Chinese (orkest-) instrumentarium.
Een cd als deze, met drie pianoconcerten en een aantal voor piano-solo gearrangeerde werken, alle van Chinese herkomst, roept dan ook de vraag op hoe de combinatie van deze twee werelden uit zal pakken. In het meest uitgebreide werk het "Pianoconcert 'Gele rivier'" van Xian Xing-Hi is het resultaat een ongelukkig samengaan van een soort post-Rachmaninov-stijltje met Chinese melodiefragmenten, die in deze configuratie weinig meer lijken dan versleten oriëntalismen. Een dergelijke fusie, kortom, brengt niet echt een grote sprong voorwaarts mee voor de Chinese muziek. De twee andere concerten zijn geslaagder; mogelijk vooral omdat de begeleiding hier niet voor een Westers symfonie-orkest is gezet, maar voor het traditionele Chinese orkest. Het overtuigendst klinkt het "Pianoconcert 'Chinese jeugd'" uit 1959; de componist is onbekend, hetgeen gezien de politieke geschiedenis van China nogal macabere vermoedens oproept. De stukken voor piano-solo zijn bijna allemaal arrangementen van traditionele Chinese liederen, behalve de "Sonatine" van Wang Li-San. De werken worden gespeeld door Eileen Huang, een klein wonder, wanneer men in haar c.v. leest hoezeer de politieke gebeurtenissen in China haar carrière ruim tien jaar lang hebben gefnuikt. (JvG)_meer
